Mijn hond is uit de lucht geschoten

Zwart op wit ziet het er belachelijk uit. Bizar. Toch vind ik dit de beste titel voor mijn stuk over Quinta. 

Quinta werd al snel herkend als Stabij. Een week na de ramp kreeg ik bericht van Martje Blom, redacteur van het blad De Fryske Hounen. Ze zei dat ze met alle liefde een plekje vrij hield in het blad voor het levensverhaal van Quinta. 

Ik wist niet of het zou lukken om te schrijven over mijn lieve hondje, maar ik ging het proberen. Het was fijn en verdrietig om over haar te schrijven. Ik heb aardig wat tranen gelaten tijdens het schrijven, maar het hielp me wel bij het verwerken van het verdriet. Ik kan nu zeggen: ze heeft een mooi leven gehad. Ik had alleen nog wat meer jaren van haar willen genieten.

Het blad is inmiddels gedrukt en verspreid onder de leden. Op pagina 22 vind je het verhaal van Quinta:

Mijn hond is uit de lucht geschoten

Ik kan het nog steeds niet geloven. Onze lieve Quinta is er niet meer. Ze was 17 juli op weg naar ons nieuwe huis in Kuala Lumpur toen ter hoogte van de Ukraine het vliegtuig waar ze in zat werd neergeschoten. Het was haar eerste en tevens laatste vlucht.

In 2005 kwam Quinta bij ons in het gezin. Mijn dochter was toen vijf en mijn zoon vier jaar oud. We moesten negen maanden wachten op het telefoontje van de fokker. De mensen die boven ons op de wachtlijst stonden wilden liever een andere pup, dus we konden haar direct ophalen. Zij wilden een teefje om mee te fokken en Nynke van de Nesse Oldekerke, zoals ze toen nog heette week teveel af van de Stabij kenmerken. Ze was vrij groot, had een dunne vacht en de tekening klopte niet. Alleen de kop en een vlek bij de staart was zwart. Het maakte ons niet uit, wij zochten een lieve hond.

En dat was ze. Het was een heerlijke hond. Buiten heel actief en binnen lag ze de meeste tijd te snurken. Ook op de bank. Ze wist dat ze niet op de bank mocht, dus dat gebeurde als ik weg was. Als ik thuiskwam en de poort opendeed, zag ik haar koppie omhoog komen. Ging ik daarna door de achterdeur naar binnen, dan was ze al van de bank en kwam ze enthousiast naar me toe om me te begroeten. Aan het zand en haar op de bank kon ik zien waar ze gelegen had. Maar ik kon niet boos op haar worden.

Ik nam haar het laatste jaar graag mee naar een weiland, waar gestart werd met de bouw van woningen. Daar kon ze jagen op mollen en konijnen, al heeft ze er gelukkig nooit 1 gevangen. En na het jagen ging ze altijd afkoelen in een sloot. De sloot bij dit weiland was redelijk schoon, maar ze dook ook in vieze, stinkende sloten. Eenmaal thuis spoelde ik haar af met de tuinslang. Dat vond ze minder leuk.

Kuala Lumpur

In maart van dit jaar kreeg mijn man een telefoontje van zijn vorige werkgever. Of hij zin had om vier jaar in Kuala Lumpur te werken. Nou, dat had hij wel, maar alleen als het gezin mee ging. Kan een hond mee naar een moslimland als Maleisie? Als Quinta niet mee mocht ging het verhaal niet door. Ik zocht het uit en het kon, maar ze moest wel een week in quarantaine.

Ik zorgde voor de inentingen, benodigde papieren en regelde een vervoerder voor het transport van Quinta. Wij reisden 2 juli naar Maleisie, maar het was niet handig om Quinta direct mee te nemen. Ons nieuwe huis was nog leeg, we sliepen in hotels. We gebruikten deze tijd om een werkvergunning en bankzaken te regelen en daarnaast voor vakantie.
Ik bracht Quinta naar het dierenpension, waar ze altijd heen ging tijdens onze vakanties.

De vervoerder haalde haar daar 16 juli op en bracht haar vervolgens naar Schiphol, waar ze een nachtje moest blijven. Op 17 juli vloog ze naar Kuala Lumpur en vrijdag 25 juli, na een week quarantaine zou ze worden thuisgebracht. De container met onze huisraad kwam 24 juli aan bij ons nieuwe huis. Het uitpakken van de verhuisdozen duurt twee dagen, dus als Quinta vrijdag 25 juli thuiskwam zou haar mand klaar staan. Dat was het plan, maar het ging anders. Haar mand was er wel, maar Quinta kwam niet.

Vliegtuigcrash

Toen we vrijdagochtend 18 juli wakker werden zagen we acht gemiste oproepen van verschillende Maleisische nummers. Oh, nee Quinta dacht ik gelijk. Misschien is ze in de stress geraakt, een hartaanval gehad. Ik belde het laatste nummer. De man was moeilijk te verstaan, maar 1 woord verstonden we wel: vliegtuigcrash. We deden de televisie aan en zagen de brokstukken. Ik wilde het niet geloven, maar het was echt zo. Quinta was er niet meer. De kinderen kwamen binnen en we vielen elkaar huilend in de armen,

Tot mijn verbazing was Quinta vervolgens volop in het nieuws. Het bericht dat Quinta en nog een tweede hond (een herderpup van vier maanden) in het vliegtuig zaten stond zelfs in de krant. Ik kreeg via mijn reisblog honderden hartverwarmende berichten. Foto's, kaarten, beeldjes en knuffels van honden werden bij de bloemen op Schiphol gelegd. De honden mochten niet vergeten worden.

Ik zal Quinta nooit vergeten. Mijn 'flapje' is er niet meer, maar de herinneringen aan mijn mooie, lieve hond blijven. Voor altijd.